Büyük Beyaz Köpekbalığı Tarafından Isırılmanın Gümüş Astarları

Büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından ısırılmış olsaydım, bunu hayatımın geri kalanında yaptığım her konuşmaya dahil ederdim.

“Daha önce tanışmış mıydık?”

“Bilmiyorum. Ben büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından ısırılan kadınım. Çanlar mı çalıyor?”

Değeri kadar süt verirdim. Köpekbalıkları süt içmez. Memeliler gibi canlı doğarlar ama anneleri onlara bakmaz, Hemşire Köpekbalıkları bile. Yavru köpekbalıkları kendi başlarının çaresine bakar. Derinlerde yalnız. Tüm dişler, açlık ve içgüdü.

Kokteyl partilerinde çalıştığım köpekbalığı temelli bir tür gerçek bu.

“Vay! Bu büyüleyici. Bir deniz biyoloğu musunuz?”

“Hayır, ama büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından ısırıldım.”

Birkaç belirsiz ve ilgi çekici köpekbalığı gerçeğini parmak uçlarımda alabilmem için, hakemli köpek balığı araştırma dergilerinde köpekbalığı temelli birçok araştırma yapmam gerekecekti. Bu senaryo, köpekbalığı saldırısı sırasında parmak uçlarımın ısırılmadığını varsayar.

Muhtemelen vejeteryan olurdum.

“Biftek sipariş edecek misin?”

“Büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından ısırıldıktan sonra ete yemin ettim.”

Burada dramatik etki için durur ve saldırıdan önce denizin sakin sularını hatırlamış gibi orta mesafeye bakardım. Sonra hatırayı sahil kumu gibi silerdim.

“Afedersiniz. Sadece akşam yemeğine yaklaştığında tabağında ne olduğunu iki kez düşünüyorsun.”

“Aman! Peki, portabella mantarını kesmek için biftek bıçağına ihtiyacın var mı?”

“Bıçak kullanmıyorum çünkü bana beni ısıran büyük beyaz köpekbalığının tırtıklı dişlerini hatırlatıyorlar.”

Bu konuşma, okyanustan uzakta, karayla çevrili bir şehirde lüks bir restoranda en iyi şekilde işe yarar. Ve bu restoranda hiç kimse benimki kadar ilginç bir konuşma yapmazdı çünkü odadaki başka hiç kimse -neredeyse garanti edebilirim- büyük bir beyaz köpekbalığı tarafından ısırılmazdı. Büyük bir beyazı bırakın, herhangi bir köpekbalığı tarafından ısırılma olasılığı üç milyonda birdir.

Bazı restoran müdavimleri, bırakın büyük beyaz köpekbalığı tarafından ısırılmak şöyle dursun içinde yüzmeyi, okyanusu bile görmemiş olabilirler. Bu şekilde kendimi şanslı sayabilirdim.

Büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından ısırıldığımı söyler söylemez herkes yemek yemeyi bırakırdı. Çiğnemeyi bırak. Gerçekten dinlerlerdi.

Burası köpekbalığı dişleri gerçeği üzerinde çalışabileceğim yer. (Diğer harika yerler: dişçi muayenehanesi, Target’taki diş macunu reyonu.) İnsanlara köpekbalıklarının birkaç sıra dişi olduğunu, çenelerinin diş taşıma bantları gibi olduğunu ve köpekbalığı bir ısırığı avının çok derinine gömdü.

Büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından ısırılırsam, yeni giysiler almam gerekir.

Satış görevlilerinin hala müşterilere gerçekten yardım etmek istediği mağazalardan birine giderdim. Belki bir Ann Taylor Loft türünden bir yer, kaç tane eşya denediğinizi gösteren küçük bir plastik numara almanıza bile gerek yok. Sana güveniyorlar. Onlar senin tarafında. En iyi şekilde görünmeni istiyorlar. Ve bu mağazada, satış görevlileri özellikle bana güvenir ve benim tarafımda olur ve büyük bir beyaz köpekbalığı tarafından ısırıldığım için elimden gelenin en iyisini yapmamı isterlerdi.

“Bugün ne bulmana yardım edebilirim?”

“Allah Allah. Sanırım bu köpekbalığı ısırığı izini kapatmama yardım edecek bir şeye ihtiyacım var.”

Ama gerçekten örtbas etmek istemem. Tüm yol boyunca değil. Örneğin, bacağımdan ısırıldıysam eteklere yatırım yapardım: yumuşak pileli yumuşak etekler ve köpekbalığı ısırığı yaramın hemen altında dalgalanan mütevazı ama eğlenceli etek çizgileri.

Çok fazla göstermek istemiyorsun. İlk başta değil. İnsanlar da köpekbalıkları gibi olabilir. Bir tat alırlarsa, sizi yiyebilirler.

Satış elemanı, eteklerin mükemmel olduğunu, benim için yapıldığını söylerdi. Diğer kızları ne kadar iyi göründüğümü ve köpekbalığı ısırığı yaramı nasıl zar zor fark ettiklerini görmek için soyunma odasına çağırırdı. Kasaya gittiğimizde güler ve şaka yollu mağazanın köpekbalığı ısırığı kurbanları için bir indirim programı olup olmadığını sorardım. Satış elemanı da gülerdi. Sonra durur, gizlice gülümser ve “Arkadaşlar ve Aile İndirimi”ni kullanarak eteklerimi süslerdi. Şık üstleri ve en az bir çift eğlenceli küpeyi de içeren tüm satın alma işleminde yüzde yirmi tasarruf ederdim.

Somut bir şekilde, faturamı saklayarak kanıtlayabileceğim, satış görevlisi ve ben, büyük bir beyaz köpekbalığı tarafından ısırıldığım için “Arkadaşlar ve Aile” olacaktık.

Büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından ısırılmak istediğimi söylemiyorum. Elbette, okyanusta yüzmeye gitmek daha iyidir – tuzlu suyun soğukluğunu güneşte sıcak omuzlarınızda hissetmek, dalgaların sizi gökyüzüne kaldırmasına izin vermek, saçlarınız bir deniz kızının makasları gibi yumuşak bir şekilde etrafınıza yayılırken deniz köpüğünün narin kabarcıkları gibi süzülmek – ve sonra köpekbalığı ısırılmamış sudan çıkar. Bu benim tercih ettiğim senaryo.

Sadece büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından ısırılırsam, elimden gelenin en iyisini yapabileceğimi söylüyorum. Gerçek bir bardağın yarısı dolu, vücudu çoğunlukla bütün, gümüş astarlı bir insan olurdum.

Tabii ki, büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından ısırıldıysam, başaramama şansım da var. Yılda altı ila sekiz kişi köpekbalığı saldırılarından ölüyor. Ve çoğu Florida’da ölüyor.

Cankurtaranlar artık kırmızımsı olan sudan diğer yüzücüleri ıslık çalmadan ya da mor “Tehlikeli Hayvan” bayrağını çekmeden önce, yüzücü arkadaşlarımın beni kahramanca kıyıya sürükleyip sadece sağlık görevlileri gelmeden önce kanımın akmasını sağlamak için kıyıya çekmeleri ihtimali var.

Ve sağlık görevlileri yavaş ve saygılı bir şekilde çalışarak beni aldıktan sonra, hala o kan lekeli kum olacaktı. Çevredekiler üzerine temiz kumu tekmelemeye veya sığlıklardan taşıdıkları su ile parlak, kale şeklindeki plastik kovalarda yıkamaya çalışırlardı.

Ya da daha kötüsü, ya büyük beyaz bir köpekbalığı tarafından bütün olarak yenseydim? Balıkçıların her zaman köpekbalığı midelerinde buldukları o plakalar gibi yutulur. Şimdi, bu gümüş astarı olmayan bir senaryo. Büyük beyaz köpekbalığı değilseniz.