Langston Hughes’un ‘İngilizce B Teması’nın Özeti ve Analizi – İlginç Edebiyat

‘Theme for English B’, İngiliz edebiyatının önde gelen isimlerinden biri olan Langston Hughes’un (1901-67) 1951 tarihli bir şiiridir. Harlem renösansı. Şiirde, Harlem’de bir kolejde okuyan genç bir Afrikalı-Amerikalı, beyaz öğretmeninin sınıfına verdiği, eve gidip ‘gerçek’ bir sayfa yazmayı içeren ev ödevini anlatıyor.

‘İngilizce B için Tema’yı okuyabilirsiniz. Burada (şiirin okunması yaklaşık bir dakika sürer). Aşağıda, bu mükemmel Langston Hughes şiirinin bir özetini ve analizini sunuyoruz.

‘İngilizce B için Tema’: özet

Şiirin konuşmacısı yirmi iki yaşında ve Afrikalı-Amerikalı. Kuzey Karolina’da Winston-Salem’de doğdu ve aynı ABD eyaletindeki Durham’a gitmeden önce orada okula gitti. Bundan sonra, şu anda okumakta olduğu, New York’ta ‘Harlem’in yukarısındaki bir tepede’ bulunan üniversiteye geldi.

Öğretmeni sınıfa bazı ödevler verir: o akşam eve gidip bir sayfa yazmak, yürekten yazmak, böylece öğrencilerin yazdıkları doğru olsun. Ancak şiirin konuşmacısı, bunun bu kadar kolay olup olmadığını merak ediyor. Kısa yaşam öyküsünü, özellikle eğitim geçmişini bize özetledikten sonra, sınıfındaki tek Siyah öğrenci olduğuna dikkat çekiyor.

Daha sonra, üniversiteden eve dönüş yolculuğunu, tepeden aşağı ve Harlem’e, parkın içinden geçerek ve ardından YMCA’nın Harlem şubesi olan ‘Y’ye gelene kadar St Nicholas Caddesi, Sekizinci Cadde, Yedinci Cadde boyunca yaptığı yolculuğu anlatıyor. (Genç Erkekler Hıristiyan Derneği). Kolej öğretmeninin talimatına göre odasına çıkar, oturur ve bir sayfa yazar.

Sayfaya bize daha önce söylediklerini yazıyor: şiirin konuşmacısı henüz çok gençken neyin doğru olduğunu belirlemenin kolay olmadığını. Ama o anlar ki DSÖ Harlem çevresinde yaşadığı deneyimlerle aynıdır. Gerçekten de, yazarken kendisini Harlem’le ve daha geniş anlamda New York City’nin tamamıyla bir diyalog içinde görüyor.

Ve o kim? Çalışmayı, okumayı, öğrenmeyi ve hayatı anlamanın yanı sıra yemek yemeyi, uyumayı, içmeyi ve aşık olmayı sevdiğini yazıyor. Noel hediyesi olarak sigara içmek için bir pipo veya çalmak için bazı müzik kayıtları almayı sever. Bessie Smith’in caz ve blues’una ve bebopJohann Sebastian Bach’ın klasik müziğinden olduğu için popüler bir Afro-Amerikan müzik türü.

Böylece, Siyah olmanın beyazların sevdiği türden şeyleri sevmeye isteksiz olduğu anlamına gelmediğini fark etmeye başlar. Bu gözlemlerini yazdığı sayfa ırkı tarafından mı tanımlanacak? çünkü sayfa dır-dir o – düşünceleri beyaz olmayacak. (Hughes burada zekice bir kelime oyunu kullanıyor: beyaz sayfayı siyah mürekkep, üzerine yazı yazarak, bir anlamda sayfaya Siyahi kimliğini kazıyor.)

Ancak konuşmacı, yazdıklarının kısmen beyaz öğretmeni tarafından da oluşturulacağı sonucuna varır: o beyazdır ve tıpkı konuşmacının onun bir parçası olduğu gibi, o da konuşmacının bir parçasıdır. Ve Amerikalı olmanın anlamı budur. Bazen kendilerini özellikle bu şekilde birbirlerine bağlı olarak görmek istememeleri önemli değil: isteseler de istemeseler de öyleler. Ve bu doğru.

Ve hocasından öğrendiği gibi, hocası da öğrencisinden yani konuşmacıdan öğrenir. Daha yaşlı olmasına ve beyaz olmasına ve bu nedenle genç Siyah konuşmacıdan daha özgür olmasına rağmen, öğretmenin genç öğrencisinden öğreneceği şeyler var. Ve bununla birlikte, konuşmacı ‘İngilizce B’ sınıfı için ev ödevi sayfasını yazdığını fark eder.

‘İngilizce B için Tema’: analiz

“Theme for English B”, Langston Hughes’un sonraki kariyerine aittir ve şiir yayımlandığında neredeyse elli yaşındaydı. Şiirinin konuşmacısı ise tam tersine sadece yirmi iki yaşında: Harlem’de büyüyen yeni nesil genç bir adam. Bununla birlikte, Hughes, Harlem’de genç bir adam olarak yaşamanın ne demek olduğunu biliyordu ve şiir tam anlamıyla otobiyografik olmasa da, şair New York’un o bölümünü içeren derin bir deneyim kaynağından yararlanabilirdi.

Şiirde, Siyah konuşmacı beyaz hocasına veya kolej hocasına hitap ediyor veya kesme işareti yapıyor. Kesme işareti, bir konuşmacının birine dramatik bir şekilde hitap ettiği retorik bir araçtır: konuşmacının öğretmeni şiirin kendisinde olduğu için genellikle bulunmayan biri. Bu özellikle ‘Theme for English B’de önemlidir, çünkü ırk konusu konuşmacının Amerika hakkındaki anlayışını formüle etme yolunda çok merkezidir ve genç bir Siyah adam, beyaz hocasıyla belki de olduğundan daha fazla özgürce konuşuyor. onunla yüz yüze iken sınıfta kendisi olurdu.

‘Theme for English B’nin kilit unsurlarından biri Amerika’nın kendisidir. Hughes’un konuşmacısı, siyah ve beyaz arasındaki bu tür diyalogların, tıpkı ödevini sayfa üzerinde oluştururken siyah mürekkeple beyaz kağıt arasındaki ‘diyalog’ gibi, Amerika’yı Amerika yapan şeyin bu olduğunu fark eder.

Irksal farklılıkların olduğu ama aynı zamanda ortak benzerliklerin de olduğu bir ülke: O hem diğer beyaz öğretmeninden (genç bir Siyah öğrenciyle tam olarak aynı deneyimleri asla paylaşamayacaktı) ve ona bir ortaklıkla bağlandı, sadece ikisinin de Amerikalı olması değil, aynı zamanda ‘beyaz’, Avrupa kültürüne ortak erişimleri (referans) ‘Bessie’ Smith ile birlikte ‘Bach’).

‘İngilizce B için Tema’: form

Langston Hughes’un şiirlerinin çoğu gibi, “İngilizce B için Tema” da serbest nazımla yazılmıştır: kafiye düzeninden veya herhangi bir düzenli ölçü veya ritimden yoksundur ve satır ve dörtlük uzunlukları da düzensizdir. Hughes bu tarzda yazmayı tercih etti ve serbest nazım şiirini oluştururken kısmen – kendisinin de önemli bir parçası olduğu 1920’lerin Harlem Rönesansı için çok önemli olan – caz müziğinin ritimlerinden etkilendi.

Bu, şiire gevşek, sohbet havası verir ve tamamen şiirin konuşma dili tonuyla uyumludur (aslında, bazen dramatik bir monolog olarak analiz edilir, çünkü şiirin konuşmacısını elinde kalemiyle masasında otururken resmedebiliriz. , ödevini yazarken hocasına şiiri yüksek sesle söyler).

Bununla birlikte, ‘serbest’ şiir çok nadiren tamamen özgürdür, çünkü tüm büyük şiirler sanatsal kontrol ve bir tür yapı içerir. ‘Theme for English B’ söz konusu olduğunda, belirli bir ahenk ilk kıtadaki satırların sonunda ‘Winston-Salem’, ‘Harlem’ ve ‘Harlem’ (tekrarlanan) arasında; benzer şekilde, ‘St. Nicholas’, (neredeyse ‘Ni’nin kısaltması olan) ‘sınıf’ı oynuyor.C‘las‘), şiirin ilerleyen kısımlarında tam kafiyeler bile elde ederiz (“sen” ve “kim”; “yaz” ve “beyaz”; “gerçek” ve “sen”; “ben” ve “özgür”).

Konuşmacı ırka ve Amerika’ya karşı tavrı aracılığıyla düşünürken, serbest biçimli kafiyesiz dizeler arasında kendilerini gösteren bu ara sıra kafiye anlarının önemi üzerinde düşünmeye değer: Sanki her şey yerli yerine oturuyor (üzerine ‘yazmak’) ‘beyaz’ sayfa beyazı siyahla birleştirmektir; hocası ‘ben’den, yani konuşmacıdan daha ‘özgürdür’, yani konuşmacı sayfasını yazarken ne düşündüğünü gerçekleştirmektedir.

İlgili