Tek Bakış Açının Savunmasında Romantik Kitaplar

Her zaman sevdiğim bir aşk kitabı tarzı vardır ve bir zamanlar bunların norm olduğunu düşünürken, o zamandan beri onların olmadığını keşfettim: tek bakış açısı (POV) romantizmleri. Hatırladığım kadarıyla tek bir bakış açısıyla yazılan aşk romanları favorim oldu. Yine de romantizm türünde daha geniş çapta okudukça, ikili bakış açılarının veya aşk ilgi alanları arasında geçiş yapan kitapların daha yaygın olduğunu fark ettim. Buna rağmen, aşk kitaplarında tek bakış açısı tercihimde sabit kalıyorum.

Roman okumayı seviyorum ve onları yazmaktan da zevk alıyorum. Yazımı gerçekten okumak isteyen insanları bulmaya gelince, şehrimdeki bir Barnes and Noble’da keşfettiğim keyifli yazı eleştirisi grubuyla şansım yaver gitti (yazı ekibime sesleniyorum!). Yıllardır ayda iki kez buluşuyoruz ve bu yazar arkadaşlarım benim çok sevdiğim arkadaşlarım oldular. Buluştuğumuzda, yazımızın örneklerini yüksek sesle okuruz ve ardından grup yapıcı geri bildirimde bulunur. Tek kişilik POV aşk romanımın bu tür için olağan olmadığını ilk kez bu toplantılardan birinde fark ettim.

Taslağımda erken bir bölümü paylaştıktan sonra, grup üyelerinden biri tek kişilik bakış açılarının romantizmde genellikle standart olmamasına rağmen benim romanımda iyi çalıştığını düşündüğünü söyledi. Bu yorum beni şaşırttı ama haklı olduğunu anladım. Tek bakış açısıyla aşk romanları okumaya olan aşkım, tek bir bakış açısıyla aşk romanı yazmama dönüşmüştü. Yine de son zamanlarda okuduğum aşk romanları üzerine düşündüğümde, çoğu zaman ikili bakış açıları içeriyorlardı. gibi aşk romanları Haziranda Yedi Gün, Öpücük Katsayısı, Hani ve Ishu’nun Sahte Randevu Rehberi, Daire Paylaşımı, Bir Hayat Alın, Chloe Brown, Bu Aşık Beynimve sonunda ayeshahepsi bu alternatif anlatıcı tarzını izledi.

Beni yanlış anlama, bu ikili perspektif aşkların hepsini sevdim. Ancak, tercihimin hala tek POV aşk hikayeleri olduğunu hissedebiliyorum. gibi aşk romanları Aşk Hipotezi, Daha Önce Sevdiğim Tüm Erkeklere, Kına Savaşları, iyi tanıştım, Tek Gerçek Aşklar, Kırmızı, Beyaz ve Kraliyet Mavisi, Plaj Okuması, Tatlı kızve Kafamda Daha İyi Kulağa Geldi hepsi sadece ana karakterin kafasının içinde gerçekleşir. Bunlar benim en çok düştüğüm aşk kitapları.

bir blog yazısında, romantizm yazarı Winter St. James, tek bakış açısına karşı çift bakış açısına sahip aşk romanlarını yansıtıyor. İki tarz arasındaki eşitsizliği vurgulayarak, “Romanların büyük çoğunluğunun ikili bakış açılarından yazıldığını söyleyebilirim, ancak bu, tek bakış açısının öldüğü anlamına gelmez” dedi.

Peki, Neden Daha Fazla Tek POV Romantizmimiz Yok? Ve Onlar Hakkında Bu Kadar Harika Olan Ne?

Ah o gerilim…

St. James, tek bir POV romantizminin yararına ilişkin düşüncelerini paylaşıyor ve “Bir kahramanın tam olarak ne düşündüğünü bilmemek mükemmel bir gerilim kaynağı olabilir” diye belirtiyor. Onunla daha fazla aynı fikirde olamazdım ve bu, tek kişilik POV romantizmlerini sevmemin nedenlerinden biri. Sadece ana karakterin kafasının içindeyken, aşk ilgisinin gizli düşüncelerini bilmek için can atıyorum. Aynı zamanda, onlara açıkça söylenmek istemiyorum. Bunun yerine, söylediklerine ve nasıl davrandıklarına dayanarak duygularını belirlemek için satır aralarını okumak istiyorum.

St. James, gerilim yaratma fikrine karşı çıkmak için devam ediyor ve şöyle açıklıyor: “Bir kahramanı boş bırakırsanız, gerilim kazanabilirsiniz, ancak o karakterle olan bu yakın bağlantı hissini kaybedebilirsiniz. Ve okuyucu her iki kahramanla da gerçek bir bağ hissederse, romantizmi daha derin ve daha etkileyici hale getirebilir.”

St. James’in nereden geldiğini ve birçok romantizm yazarının neden tam da bu nedenle ikili bakış açıları yazmayı seçeceğini görebiliyorum. Ancak, kafalarının içine girmeden bir kitabın aşk ilgisiyle gerçek bir bağlantı hissedebileceğimi iddia ediyorum. Bu nasıl, merak edebilirsiniz?

Aşkın Gerçek Yaşam Deneyimleriyle Uyum Sağlamak

Tek POV romantizm kitapları, gerçek hayatta aşık olmayı yansıtır. Sevdiklerimizin düşüncelerini kendi hayatımızda okuyamayız. Birine karşı hisler yakaladığımızda, tüm garip anlar, yanlış okunan sinyaller ve diğer kişinin bizden gerçekten hoşlanıp hoşlanmadığına dair iç ıstırap verici tartışmalar da dahil olmak üzere, yolumuzu karıştırmamız gerekir. Aşık olmak böyle işler. Beni sadece bir karakterin kafasına yerleştiren bir kitap okuduğumda, bu ilişkilendirilebilir deneyimi dolaylı olarak yaşamaya başlıyorum.

Kahraman ikinci olarak aşklarının duygularını tahmin ederken, ben de tam orada onlarla birlikteyim ve yükü terliyorum. Aşk ilgisi aniden duygularını sözleriyle veya eylemleriyle gösterdiğinde, neşe kelebekleriyle dolup taşardım. İster bir aşk mesleği kadar basit, ister paylaşılan bir bakış ya da tesadüfi bir dokunuştan gelen bir kıvılcım kadar incelikli olsun, baş kahramanın içten sevinç çığlıkları atarken, kalbi baş döndürücü bir heyecan ve şaşkınlıkla çarparken tam oradayım.

Kurgusal karakterlere aşık olmak en sevdiğim geçmiş zamanlarımdan biridir. Romantizmi okuduğumda, romantizmi ana karaktermişim gibi yaşamak istiyorum. Diğer kişinin kafasının içinde olamam çünkü gerçek hayatta romantizm böyle yürümez. Olabildiğince gerçek deneyime uygun olarak deneyimlemek istiyorum. Tek bir POV romantizm bana bu fırsatı veriyor.

Ne düşünüyorsun?

Romantizmdeki POV’ler hakkında ne düşünüyorsunuz? Tek bir POV veya çift POV hayranı mısınız? Sadece bir kişinin kafasında yaşamayı seviyor musunuz yoksa birden fazla kişinin içinde mi olmanız gerekiyor? Sadece tek bir perspektiften okuyorsanız, ana karakter ve aşk ilgi(ler)i ile bir bağlantı kurabilir misiniz? Romantizmde POV konusunu daha derinlemesine incelemek için bu Rioter’ın düşüncelerine bir göz atın.

Ve eğer pek çok tek kişilik POV romantizmi okumadıysanız, onlara göz atmanızı tavsiye ederim. Sadece kahramanın kafasının içinde yaşarken, umarım gerçek hayatta aşık olmanın nasıl hissettirdiğinin yankısını da hissedersiniz.